Δονούσα Κυκλάδων: Ο τόπος όπου η φυσική ταπεινότητα του απλού γεννά τη γαλήνη – Η φωτογραφία της ημέρας από το zyrinis.gr
Τουρίστες και ταξιδευτές, παρατηρητές και συλλέκτες εικόνων, εντυπώσεων, εμπειριών και συναισθημάτων, η Ισαβέλλα Μπερτράν και ο Κώστας Ζυρίνης είναι οι «Πάμε γι’αλλα». Όλο πάνε γι’ άλλα, κι όμως όλο εδώ γυρίζουν, στο ορμητήριό τους, πλημμυρισμένοι από εικόνες κι αισθήσεις απ’ αυτόν τον κόσμο «τον μικρό, τον μέγα» του οποίου αποτελούμε μια ελάχιστη λεπτομέρεια.
Από τους πιο πολυταξιδεμένους ανθρώπους στον κόσμο, ζευγάρι στη ζωή και στο ταξίδι επί 43 χρόνια. Ο Κώστας συνεργαζόταν με το Γεωτρόπιο της Ελευθεροτυπίας και δεν θέλησε λεπτό να εγκαταλείψει την επαφή του με τη φωτογραφία, το κείμενο και το ταξίδι όταν σταμάτησε να εκδίδεται το περιοδικό. Ήταν ανάγκη, ήταν πάθος και μία εσωτερική ορμή για περιπλάνηση ανά την Υδρόγειο. Σήμερα αυτή η ορμή έχει γίνει τρόπος ζωής και κομμάτι της καθημερινότητάς τους.
Ο Κώστας και η Ισαβέλλα έχουν περιηγηθεί και φωτογραφίσει πάνω από 80 χώρες σε τέσσερις ηπείρους. Με το φωτογραφικό τους φακό έχουν απαθανατίσει κάποιες από τις πιο μεγαλειώδεις στιγμές της ζωής και μας καλούν κι εμάς να γίνουμε συνοδοιπόροι σε αυτό το ταξίδι μέσα από την ιστοσελίδα τους https://zyrinis.gr/.
WHO IS WHO
Ο Κώστας Ζυρίνης γεννήθηκε το 1943 στα Άνω Πετράλωνα της Αθήνας.
Άσκησε πολλά επαγγέλματα μεταξύ των οποίων κι εκείνα του μηχανουργού, του σεναριογράφου, του σκηνοθέτη, του φωτογράφου και του συγγραφέα.
Οι δάσκαλοι που διαμόρφωσαν τον ατομικό του πολιτισμό είναι, μεταξύ άλλων, οι: Μενέλαος Λουντέμης, Νίκος Καζαντζάκης, Αλμπέρτο Σόρντι, Ζαν Πωλ Σαρτρ, Διδώ Σωτηρίου, Δαρβίνος, Κάρολος Μαρξ, Παβλώφ, Σίγκμουντ Φρόιντ, Βίλχελμ Ράιχ, Μάο Τσε Τουνγκ, Ρομάν Πολάνσκι, Οδυσσέας Ελύτης, Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, Αλμπέρ Καμύ, Ούγκο Τονιάτσι, κ.ά.
Κινηματογραφιστής της «Ταινίας του Πολυτεχνείου» (1973), σκηνοθέτησε τα ντοκυμαντέρ «Κι αυτά» (12 αυτοτελή ημίωρα για την τηλεόραση, 1990), «Η μέλισσα» (2 αυτοτελή ημίωρα για την τηλεόραση, 1991), καθώς και τις ταινίες μυθοπλασίας: «Η Ταράτσα» (μικρού μήκους, 1972), «Το τελευταίο στοίχημα» (1989), «Η αυλή με τα σκουπίδια» (1992) και «Ευγένιος, αγνώστων λοιπών στοιχείων» (1997).
Έχει εκδώσει τα βιβλία: «Οι τρομοκράτες» (γραμμένο από κοινού με την Ισαβέλλα Μπερτράν, εκδόσεις «Διογένης» 1983), «Αγκύλες» (εκδόσεις «Οδυσσέας» 1995), «Μάγκνουμ και μπιρίμπα» («Οδυσσέας» 1996), «Τα χαμένα γράμματα» («Οδυσσέας», 1997), «Πέρα από το Μπαλί» («Οδυσσέας», 2000), «Το πέρασμα του κόνδορα» («Αντίκτυπος», 2005), και συμμετείχε με το αφήγημα «Punto di fuga» στο συλλογικό βιβλίο «Vivere pericolosamente» («Αντίκτυπος», 2005).
Μετά το 2000, φωτογραφίζει και γράφει τις ταξιδιωτικές του εμπειρίες από χώρες της Λατινικής Αμερικής, της Ευρώπης, της Αφρικής, και της Ασίας. Συνεργάστηκε συστηματικά για μια δεκαετία με το περιοδικό «Γεωτρόπιο» της «Ελευθεροτυπίας». Μετά το κλείσιμο του «Γεωτροπίου» συνεχίζει να περιφέρεται ανά τον κόσμο παρέα με την Ισαβέλλα, το παίζει πλέον ελεύθερος σκοπευτής, γράφει τα «Παιδιά της Αρκάδων» και, όποτε δεν έχει έμπνευση για γράψιμο, μαστορεύει το προγονικό του σπίτι.
Για την Ισαβέλλα Μπερτράν το ταξίδι άρχισε νωρίς, από την κοιλιά της μάνας της για την ακρίβεια, που την γέννησε στη Βαγδάτη το 1957. Το ελπιδοφόρο νομαδικό ξεκίνημα είχε και συνέχεια τα επόμενα χρόνια, αφού ως νήπιο έζησε στο Ιράν, ταξίδεψε με την οικογένειά της στη Συρία και στο Λίβανο, μετοίκησε για ένα χρόνο στο Παρίσι, για να καταλήξει τελικά στην Ελλάδα σε σχολική ηλικία.
Θιασώτης και γνώστης των αρχαίων πολιτισμών, και δη του ελληνικού, ο Γάλλος πατέρας της θα αναλάβει τότε την ιστορικο-πολιτισμική επιμόρφωση της κόρης του περιφέροντας την ανά την Ελλάδα για να γνωρίσει ιδίοις όμμασι και την τελευταία πεσμένη κολώνα. Αρχικά, η πρωτοβουλία αυτή γεννάει στον αποδέκτη της μάλλον ανάμεικτα συναισθήματα. Ωραία τα αρχαία λιθάρια, καλή και η μυθολογία, υπάρχουν όμως κι άλλοι όμορφοι τρόποι να γεμίζει κανείς τα σαββατοκύριακά του, έτσι δεν είναι;
Ευτυχώς οι εν λόγω εξορμήσεις δεν έχουν μονοδιάστατο χαρακτήρα. Περιλαμβάνουν κι άλλες δραστηριότητες, όπως περιπάτους και παιχνίδι στη φύση, ψήγματα βοτανικής, γεωλογίας και αστρονομίας, και πάνω απ’ όλα τη χαρά της ανακάλυψης μιας άγνωστης και παρθένας τότε ελληνικής επαρχίας. Αν υπάρχει χρονικό σημείο εκκόλαψης του ταξιδιωτικού «μικρόβιου» της Ισαβέλλας μάλλον σ’ εκείνη την περίοδο θα πρέπει να αναζητηθεί.
Εν τω μεταξύ, η Ισαβέλλα αποφοιτεί από το γαλλικό σχολείο στην Αθήνα, σπουδάζει διοίκηση επιχειρήσεων, αντί για κοινωνιολογία που ήταν η επιθυμία της – το γιατί είναι μια άλλη ιστορία – και ναι μεν γλυτώνει από την περίπου βέβαιη ανεργία του κλάδου των κοινωνικών επιστημών, πλην όμως βρίσκεται συνέχεια μ’ ένα αδιοχέτευτο περίσσευμα ενέργειας που αναζητάει ποικίλους τρόπους να εκφραστεί. Έτσι, παράλληλα με τον μισθωτό βιοπορισμό ως υπάλληλος σε τεχνική εταιρεία, συγγράφει τους «Τρομοκράτες» μαζί με τον Κώστα Ζυρίνη, συμμετέχει με σενάρια στην τηλεοπτική σειρά «Τα Χαμένα Γράμματα», επιδίδεται σε παντός είδους μεταφράσεις (από φοιτητικές εργασίες μέχρι βιβλία για τις εκδόσεις «Οδυσσέας») και, πάνω απ’ όλα, δεν χάνει ευκαιρία να «πάει γι άλλα»,οργώνοντας πρώτα την Ελλάδα πάνω κάτω και πλαγίως και στη συνέχεια καμιά εβδομηνταριά χώρες σε όλες τις ηπείρους. Απότοκο της τελευταίας αυτής δραστηριότητας είναι η δεκαετής συνεργασία της με το «Γεωτρόπιο» της «Ελευθεροτυπίας» με περισσότερα από σαράντα ταξιδιωτικά άρθρα.
Σχόλια μέσω Facebook