“Πάμε μαζί” να νικήσουμε την προκατάληψη και το φόβο: Η δυναμική ομάδα που στέκεται δίπλα σε όσους πάσχουν από καρκίνο μιλά στο Made in Greece news (ΦΩΤΟ)

Τι συμβαίνει στο ογκολογικό νοσοκομείο Κηφισιάς Άγιοι Ανάργυροι; Μια πολύ δυναμική ομάδα γεμάτη ενθουσιασμό και θετική ενέργεια, αλλάζει τα δεδομένα στην ζωή των ασθενών που πάσχουν από καρκίνο.

Διώχνει τα σύννεφα της θλίψης του φόβου και της προκατάληψης και σκορπίζει φως , δύναμη και αισιοδοξία.

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η Εμμανουέλλα Βερνίκου   μια 24χρονη φοιτήτρια Νομικής, τον Οκτώβριο του 2016, έφυγε από τη ζωή νικημένη από τον καρκίνο. Πριν από αυτό αντιμετώπισε την ασθένεια της με δύναμη και αισιοδοξία.

Αυτή ακριβώς την δύναμη και το πάθος για τη ζωή που είχε η ίδια προσπάθησε να το μεταδώσει και στους άλλους ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο δημοσιεύοντας την ιστορία της και την καθημερινή της εμπειρία  στο blog της Scars and scarves. Κατάφερε έτσι να  γίνει πηγή έμπνευσης για χιλιάδες ανθρώπους που οι χρόνιες ασθένειες τους απέκλειαν από τη ζωή.

Η ομάδα του Pamemmazi εν δράσει

Η μητέρα της Έλενα Τζαβάρα, η αδερφή της, Αναστασία Βερνίκου, ο φίλος της Γιώργος Αποστολάτος και η θεία της, αδερφή της μητέρας της, κατάφεραν τον πόνο τους μετά το τέλος της Έμμας, να τον μετατρέψουν σε δύναμη και να τον κάνουν πηγή χαράς για εκατοντάδες ασθενείς επιθυμώντας να συνεχίσουν το όραμα της. Ίδρυσαν τη μη κερδοσκοπική οργάνωση “ΠάμεΜμαζί” και μέσα από δραστηριότητες που οργανώνουν στο ογκολογικό νοσοκομείο Κηφισιάς αλλά και εκτός αυτού περνούν ένα πολύ ηχηρό μήνυμα: «Δεν τελειώνει η ζωή και τα ενδιαφέροντα σου όταν προσβληθείς από τον καρκίνο».

Η ομάδα του Pamemmazi εν δράσει

Για την δράση της ομάδας, του  “ΠάμεΜμαζί” ενημερωθήκαμε από την κυρία Ματίλντα Πατεράκη, αγαπημένη  φίλη της Έμμας Βερνίκου, η οποία μας μίλησε με θερμά λόγια για την ομάδα. Έτσι σκεφτήκαμε να μάθουμε περισσότερα. Ολοκληρώνοντας τη συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω και το αφιέρωμα στο  “ΠάμεΜμαζί” , ζητήσαμε από τον άνθρωπο που μας μίλησε γι’ αυτό να μας κάνει μία σχετική δήλωση:  Η κυρία Πατεράκη που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο μας είπε:

«Το Pamemmazi, ξεκίνησε ως μια πρωτοβουλία της Έμμας να καταρρίψει όλα τα ταμπού που υπάρχουν σχετικά με τον καρκίνο. Είναι μια θαυμάσια ιδέα που ξεκίνησε με αφορμή τον δικό της αξιοθαύμαστο και μοναδικό αγώνα κατά του καρκίνου. Μέσα από το Pame mazi και την Έμμα, μου δίνεται η ευκαιρία να συνεισφέρω και εγώ στον κόσμο, να καταρρίψω τα ταμπού σε ένα μεγάλο βαθμό και να αντιμετωπίζω τον καρκίνο σαν μια χρόνια ασθένεια και τίποτα άλλο. Το Pame mazi, μου έμαθε να σκέπτομαι διαφορετικά, να θέλω και εγώ να υποστηρίξω άτομα που έχουν καρκίνο πιο ουσιαστικά: με το να προσφέρω το χρόνο μου στο να τους μάθω, να καταλάβω τι τους αρέσει και τι όχι, και να συμμετέχω σε δραστηριότητες μέσα στο νοσοκομείο. Η Έμμα αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για όλους μας και εμένα προσωπικά μου έμαθε να δέχομαι τις αδυναμίες μου, να μάχομαι για τα πιστεύω μου, να ζω την κάθε στιγμή, να μπαίνω στη θέση των άλλων και να προσφέρω.  Μια δυσκολία δεν πρέπει να αποτελεί εμπόδιο αλλά ευκαιρία να μάθουμε καλύτερα τον εαυτό μας, τους άλλους, να εκμεταλλευτούμε την κατάσταση και να δημιουργήσουμε. Όπως έλεγε η Έμμα, «…η ζωή δεν τελειώνει με τον καρκίνο αλλά ξεκινάει να έχει νόημα»

Όταν επισκέπτεσαι ένα ογκολογικό νοσοκομείο, σίγουρα δεν έχεις στο μυαλό σου ένα «ευχάριστο κλίμα». Εγώ  ήξερα τι κάνει η ομάδα που πήγαινα να συναντήσω. Έτσι είχα στο μυαλό μου κάτι αισιόδοξο. Παρόλα αυτά αυτό που συνάντησα ξεπέρασε κάθε προσδοκία μου. Συνάντησα μια μεγάλη χαρούμενη και δυνατή παρέα, μια «οικογένεια» ενωμένη σαν γροθιά που πραγματικά σε κάνει να ξεχάσεις που βρίσκεσαι.

Η συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω, στην οποία μιλούν όλα τα μέλη του Pamemmazi που βρίσκονταν εκεί μετά από ακόμα μια δραστηριότητα που διοργάνωσαν για τους ασθενείς του νοσοκομείου εκείνη την ημέρα, (έφτιαξαν υπέροχα σαπουνάκια), δεν μοιάζει με καμία από όσες έχω πάρει μέχρι σήμερα. Μιλούσαν σχεδόν όλοι μαζί, με πάθος και έναν ενθουσιασμό που δεν έχω ξανασυναντήσει. Όταν έφυγα από εκεί είχα πάρει μαζί μου ένα σπουδαίο δώρο: Αισθανόμουν χαρούμενη και πιο αισιόδοξη και δυνατή από ποτέ. Σας βεβαιώ: Τα ίδια ακριβώς συναισθήματα, αποκομίζουν όσοι έρχονται σε επαφή με την ομάδα. Είτε ως εθελοντές που βοηθάνε στο έργο της ομάδας είτε ως ασθενείς που συμμετέχουν στις δραστηριότητες που οργανώνει στο νοσοκομείο.

Συνέντευξη στην Ειρήνη Πιτσόλη

Τι είναι το pamemmazi;

Έλενα Τζαβάρα: Το pamemmazi είναι μια μη κερδοσκοπική οργάνωση που ιδρύθηκε το Μάρτιο του 2017, και ο κύριος στόχος της είναι να δημιουργήσει μέσα στα νοσοκομεία, αίθουσες, χώρους τους οποίους μπορούν να επισκέπτονται οι ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο  και οι συνοδοί τους και να περνάνε ευχάριστα την ώρα τους με διάφορα προγράμματα μηνιαία που οργανώνουμε κάθε μήνα. Αυτό έχει σαν στόχο να βοηθάει την ψυχοκοινωνική τους υποστήριξη, να ξεφεύγουν από το αποστειρωμένο περιβάλλον του νοσοκομείου,  να δημιουργούν μία κοινότητα όπου μέσα εκεί να συζητούν, να εκφράζονται μέσα από την δημιουργία, να δημιουργούν κοινωνικές σχέσεις και φιλίες, να περνάνε κάποιες ώρες ευχάριστα.

Οι δράσεις του pamemmazi μέσα στα νοσοκομεία, βοηθούν κυρίως τους ασθενείς που λόγω της θεραπείας τους, δεν μπορούν να φύγουν από το νοσοκομείο, να αλλάξουν περιβάλλον, και να περάσουν κάποιες ώρες ευχάριστα;

Ελ. Τζ. : Ναι. Είναι ένας τρόπος αφού δεν μπορούν να βγουν εκείνοι έξω, στη ζωή, να έρθει η ζωή μέσα στο νοσοκομείο. Οι δράσεις μας επίσης βοηθούν όλους τους ασθενείς και αυτούς που μένουν μόνιμα στο νοσοκομείο, και αυτούς που μας επισκέπτονται, για να παρακολουθήσουν ένα πρόγραμμα λίγο πριν ή μετά το ραντεβού τους για θεραπεία, να καλλιεργήσουν τα ενδιαφέροντα τους, ή να μάθουν κάτι. Γιατί στα προγράμματα μας, υπάρχουν δραστηριότητες πολύ ενδιαφέρουσες. Μια κοπέλα παραδείγματος χάρη, ήθελε πάρα πολύ να ζωγραφίζει. Δεν μπορούσε να το κάνει αυτό στο δωμάτιο του νοσοκομείου και ούτε μπορούσε να πάει στο σπίτι της. Βρήκε λοιπόν εδώ έναν χώρο για να το κάνει. Υπάρχουν προγράμματα με γιόγκα, με μουσική , με πλέξιμο, με χειροτεχνίες, οπότε κάποιος μπορεί να βρει κάτι που να του αρέσει.

Το pamemmazi ιδρύθηκε από εσάς και την κόρη σας, κυρίως κυρία Τζαβάρα;

 Ελ. Τζ.: Είμαστε τέσσερα ιδρυτικά μέλη: Εγώ, η κόρη μου Αναστασία Βερνίκου, η αδερφή μου και ο Γιώργος Ανδρεάτος, αλλά έχει αποκτήσει και πολλούς φίλους.

Η ίδρυση του pamemmazi, είχε ως στόχο να γίνει πραγματικότητα το όραμα της Έμμας, να μπορέσουν να δουν διαφορετικά την ασθένεια όσοι προσβλήθηκαν από καρκίνο;

Ελ. Τζ.: Ακριβώς. Ιδρύθηκε για να τους ενδυναμώσει ψυχικά, να κάνουν πράγματα που τους ενδιαφέρουν, να νιώσουν ότι η ζωή συνεχίζεται. Τα προγράμματα μας απευθύνονται και σε αυτούς που έρχονται να κάνουν θεραπείες και οι ώρες αναμονής είναι πολλές. Μάλιστα υπάρχουν πια αυτοί που έρχονται σε τακτά χρονικά διαστήματα, και προγραμματίζουν παράλληλα με την επίσκεψη τους στο νοσοκομείο, την επίσκεψη τους στο χώρο μας.

Είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι μπορέσατε μετά το τέλος της Έμμας, τη λύπη σας για το γεγονός να την μετατρέψετε σε χαρά και σε δημιουργία για τόσους ανθρώπους.

 Ελ. Τζ: Ναι, στόχος μας ήταν να συνεχίσουμε το όνειρο της Έμμας, το σχέδιο της. Να κάνουμε κάτι ευοίωνο , αισιόδοξο και δημιουργικό. Με τον Γιώργο ( Αποστολάτο), η Έμμα συζητούσε πάρα πολύ για τα σχέδια της.

Στο σημείο αυτό παρενέβη ο Γιώργος και μας είπε: Μέσα από το pamemmazi, εμείς συνεχίζουμε την δική της ιδέα τον δικό της τρόπο σκέψης. Το κάνουμε όπως το ζούσε εκείνη. Συνεχίζουμε τις δράσεις όπως θα ήθελε εκείνη, με την ίδια δύναμη και την ίδια αισιοδοξία που είχε και η Έμμα. Άρα νιώθουμε ότι κάνουμε κάτι πάρα πολύ ωραίο και αισιόδοξο, παρότι το γεγονός της απώλειας ήταν τραγικό.

Βεβαίως είναι πολύ ωραίο αυτό που κάνετε και μάλιστα εσείς που έχετε ζήσει από κοντά έναν άνθρωπο που προσβλήθηκε από καρκίνο μπορείτε να βοηθήσετε ακόμα καλύτερα τους ανθρώπους που πάσχουν από την ασθένεια, καθώς μπορείτε να κατανοήσετε καλύτερα, τα συναισθήματα και τα προβλήματα τους. Έτσι δεν είναι;

 Ελ. Τζ.: Σίγουρα. Ειδικά στην περίοδο των θεραπειών, ο ασθενής δεν νιώθει καλά. Είναι δύσκολο σε κάποιον που βρίσκεται σε αυτή τη φάση, να βγει από το σπίτι και να κάνει πράγματα. Νιώθει πολύ κουρασμένος, πολύ καταβεβλημένος. Βέβαια , η Έμμα δεν μας το έδειξε αυτό ποτέ, ακόμα και στην περίοδο της χημειοθεραπείας είχε κοντά όλους της τους φίλους. Και προσπαθούσε και να βγαίνει. Αλλά σε γενικές γραμμές είναι μια δύσκολη περίοδος αυτή.

Θα ήθελα να μας πείτε αν συναντήσατε δυσκολίες στην προσπάθεια σας να οργανώσετε το pamemmazi

Δεν αισθάνθηκα ότι συνάντησα δυσκολίες, είχε πάρα πολύ δουλειά. Από την αρχή όλα τα παιδιά που δουλεύουν εθελοντικά για το pamemmazi, ήταν κοντά μας και έκαναν εξαιρετική δουλειά και μας προσέφεραν πολύτιμη βοήθεια. Τον Οκτώβρη επί παραδείγματι, οργανώσαμε μια πολύ ωραία ημερίδα: «Ψυχοσωματική φροντίδα στον καρκίνο, ενσυναίσθηση κατανόηση και επικοινωνία». Είχε μεγάλη επιτυχία. Ήρθαν γιατροί από  την Ελλάδα και το εξωτερικό, ψυχολόγοι , ψυχίατροι, ασθενείς, συγγενείς ασθενών κι έγινε μια πολύ ωραία συζήτηση, πάνω στις ανάγκες των ασθενών και τη σχέση τους με το κοινωνικό σύνολο. Όλα τα παιδιά του «ΠάμεMμαζί», βοήθησαν πάρα πολύ και σε αυτό, και σε όλα τα προγράμματα, οπότε δεν αισθάνθηκα ότι υπήρξαν δυσκολίες.

 Πρακτικά , αντιμετωπίσατε δυσκολία στο να βρείτε ένα χώρο μέσα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο και να τον κάνετε «δικό σας»;

Έλενα Τζαβάρα: Ο Γιώργος να μας το πει αυτό.

Γιώργος Αποστολάτος: Η αλήθεια είναι ότι ήμασταν πολύ τυχεροί σε αυτό. Δεν βρήκαμε δυσκολία να βρούμε το χώρο. Η δυσκολία υπήρξε κυρίως στη μεταφορά των πραγμάτων και στη διαμόρφωση της αίθουσας.

Προς το παρόν, αίθουσα του pamemmazi, υπάρχει μόνο εδώ που είμαστε στο ογκολογικό νοσοκομείο Κηφισιάς Άγιοι Ανάργυροι σωστά;

 Γιώργος Αποστολάτος: Ναι υπάρχει μόνο σε αυτό το νοσοκομείο, και μάλιστα για κάτι καινούργιο, ένα πρόγραμμα που γίνεται πρώτη φορά στην Ελλάδα, δεν βρήκαμε δυσκολία στο να συνεργαστούμε με το νοσοκομείο και να μας διαθέσει την αίθουσα. Δεν υπήρξε κάποιος να αμφισβητήσει την ιδέα μας.  Όλοι ήταν πολύ θετικοί και μας βοήθησαν πάρα πολύ. Η συζήτηση με το νοσοκομείο ξεκίνησε τον Ιούνιο, τον Αύγουστο είχαμε την αίθουσα και τον Οκτώβρη ξεκίνησαν τα προγράμματα. Όλα έγιναν με πολύ γρήγορους ρυθμούς και χωρίς εμπόδια.

Πως μπορεί να γίνει κάποιος εθελοντής στην ομάδα του pamemmazi;

 Αναστασία Βερνίκου: Υπάρχει μία on line αίτηση εθελοντή στο site μας. Ο ενδιαφερόμενος τη συμπληρώνει, εμείς τη λαμβάνουμε, την επεξεργαζόμαστε, κάνουμε μια συνάντηση μαζί του, για να μάθουμε σε ποιο κομμάτι τον ενδιαφέρει να συμμετέχει. Μπορεί κάποιος να θέλει να συμμετέχει για να βοηθήσει στην γραμματειακή υποστήριξη, μπορεί να θέλει να παρουσιάσει μια δραστηριότητα, ή να έχει κάποια νέα ιδέα. Εμείς είμαστε ανοιχτοί να την ακούσουμε.

  Στην ομάδα μας δεν υπάρχουν περιορισμοί. Δεχόμαστε άτομα κάθε ηλικίας για να προσφέρει ο καθένας όπως μπορεί. Η συνέντευξη γίνεται κυρίως για να δούμε σε ποιο κομμάτι είναι κάποιος ικανότερος, και τι θα του άρεσε περισσότερο να κάνει, ώστε να μπορέσουμε να τον αξιοποιήσουμε σωστά στην ομάδα, ενώ παράλληλα θα κάνει κι εκείνος κάτι που αγαπάει και στο οποίο είναι καλός. Δεν γίνεται για να απορρίψουμε κάποιον. Στη συνέχεια ο ενδιαφερόμενος υπογράφει την αίτηση εθελοντή.

Κυρία Τζαβάρα, παρουσιάστε μας αναλυτικά όλες τις δράσεις του pamemmazi

Κάτω από την «ομπρέλα» του pamemmazi, είναι το blog, που είχε δημιουργήσει η Έμμα το Scars and Scarves όπου έδινε το δικό της μήνυμα αισιοδοξίας σε όσους πάσχουν από καρκίνο. Πέρα από το blog, τις δραστηριότητες που διοργανώνουμε εδώ στο νοσοκομείο και τις ημερίδες  συμμετέχουμε με την ομάδα μας «untouchables» στον  αγώνα «Race for the Cure» που γίνεται κάθε χρόνο στο τέλος του Σεπτέμβρη, με στόχο την ευαισθητοποίηση των ανθρώπων για τον καρκίνο του μαστού. Πέρυσι και φέτος βγήκαμε πρώτοι σε συμμετοχές στην ομάδα ατομικής πρωτοβουλίας. Η Έμμα το ξεκίνησε αυτό, το 2014 με 15 άτομα. Την επόμενη χρονιά συμμετείχαν 150 , την επόμενη 693 και φέτος ήμασταν 1426. Την ομάδα μας, πέρα από το να συμμετέχει στο Race for the cure, θέλουμε να την καθιερώσουμε ως ομάδα μαραθωνίων ευαισθητοποίησης για τον καρκίνο.

Κυρία Τζαβάρα, στην Ελλάδα σήμερα, έχει σημειωθεί πρόοδος στην ιατρική αντιμετώπιση των ανθρώπων που πάσχουν από καρκίνο ή ακόμα μένουν βήματα να γίνουν;

Νομίζω ότι σήμερα , έχουν γίνει βήματα στην αντιμετώπιση των ασθενών που πάσχουν από καρκίνο γιατί πλέον η κοινότητα των ειδικών γιατρών που  αντιμετωπίζουν τους ασθενείς, είναι διεθνοποιημένη. Όλα αυτά τα συνέδρια που γίνονται και η ενημέρωση μέσω ίντερνετ,  φέρνουν τους γιατρούς όλου του κόσμου σε επαφή. Πολλές φορές οι Έλληνες γιατροί συνεργάζονται με γιατρούς του εξωτερικού για κάποιες περιπτώσεις ασθενών.

Στο εξωτερικό τα πράγματα έχουν προοδεύσει πολύ περισσότερο στο θέμα της ψυχο-ογκολογίας, ψυχιατρική και ογκολογία. Έχουν μελετήσει πόσο μπορούν να ωφελήσουν τους ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο, ψυχολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί. Ένας τέτοιος ασθενής χρειάζεται και ψυχολογική υποστήριξη και στο εξωτερικό αυτό έχει γίνει κατανοητό και η ψυχολογική υποστήριξη με την βοήθεια ειδικών, έχει ενταχθεί στο πρόγραμμα των νοσοκομείων. Έχοντας αυτή την εμπειρία η Έμμα, από την Αμερική και ούσα και η ίδια δυνατός και αισιόδοξος άνθρωπος, ξεκίνησε αυτή την ιστορία.

Αναστασία Βερνίκου- Γιώργος Αποστολάτος- ΠάμεΜμαζί

Η προκατάληψη και ο φόβος του κοινωνικού συνόλου, είναι που κάνει τους ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο να νιώθουν απομονωμένοι;

Εμείς σαν οργάνωση, προσπαθούμε να το νικήσουμε αυτό.  Θέλουμε να έχουν οι άνθρωποι που πάσχουν από καρκίνο μια πιο ολιστική αντιμετώπιση, ενώ παράλληλα θέλουμε να δείξουμε, ότι ο άνθρωπος που έχει προσβληθεί από την ασθένεια δεν χρειάζεται να νιώθει απομονωμένος. Η ζωή δεν σταματά με τον καρκίνο. Θέλουμε να νικήσουμε την προκατάληψη  και την αμηχανία του κόσμου για την ασθένεια. Ο κόσμος πρέπει να αντιμετωπίζει τους ασθενείς σαν να μην είναι άρρωστοι. Φυσιολογικά. Δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι ιδιαίτερο όταν έχεις απέναντι σου έναν τέτοιο ασθενή. Δεν είναι ο «καρκίνος», είναι ο άνθρωπος με την δική του ξεχωριστή προσωπικότητα. Πρέπει να συνεχίσει να ζει και εμείς να τον δεχόμαστε όπως είναι. Είναι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους που έχει ενδιαφέροντα και πρέπει να του δίνουμε την ευκαιρία να τα ακολουθήσει.

Από την καθημερινή σας  επαφή με τους ανθρώπους που πάσχουν από καρκίνο και με τους συνοδούς  τους εδώ στο νοσοκομείο αλλά και από την προσωπική σας εμπειρία θα ήθελα να μου πείτε αν ο καρκίνος είναι ακόμα «ταμπού» στην Ελλάδα

 Έλενα Τζαβάρα: Ναι, δυστυχώς εξακολουθεί και είναι μια ασθένεια ταμπού. Δεν έχει συνειδητοποιήσει ο κόσμος, ότι ο καρκίνος ναι μεν θέτει κάποιους περιορισμούς και αλλάζει κάπως τη ζωή μας, αλλά δεν διαφέρει από οποιαδήποτε χρόνια πάθηση,  που επίσης απαιτεί προσήλωση στην θεραπεία της και προσοχή. Εξάλλου όπως είπαν οι ειδικοί στην ημερίδα που κάναμε το 70% των καρκίνων σήμερα είναι ιάσιμοι. O καρκίνος δημιουργεί κάποια προβλήματα. Χάνεις τα μαλλιά σου, μετά ξαναβγαίνουν, μπορεί να μην έχεις ποτέ ξανά μακριά μαλλιά .  Στην αρχή αυτό είναι ένα σοκ. Στη συνέχεια όμως καταλαβαίνεις ότι δεν είναι αυτό η ζωή. Η ζωή είναι άλλα πράγματα.

Γ. Αποστολάτος: Βλέπω κάθε μέρα ανθρώπους που συνοδεύουν ασθενείς. Ντρέπονται να πουν την λέξη «καρκίνος». Μιλούν χαμηλόφωνα. Ενώ ο καρκίνος όπως και όλες οι ασθένειες μπορούν να συμβούν στον καθένα. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορεί ο καρκίνος να έχει κάποιες θεραπείες που είναι λίγο πιο χρονοβόρες και δύσκολες αλλά είναι μια ασθένεια όπως όλες οι χρόνιες ασθένειες. Έχει κι αυτή κάποιους περιορισμούς, αλλά ο ασθενής που πάσχει από καρκίνο δεν διαφέρει πολύ από έναν νεφροπαθή π.χ που πρέπει να κάνει τη θεραπεία του.

Εκτός από τους ανθρώπους που βλέπουν τον καρκίνο με κάποιο φόβο υπάρχουν κι άλλοι όμως έτσι δεν είναι;

Βεβαίως. Πριν αρχίσουμε τις δραστηριότητες κάναμε κάποιες συναντήσεις με ψυχολόγους για να δούμε πως θα αισθανθούμε , πως θα αντιμετωπίσουμε τους ανθρώπους που ασθενούν. Δεν είδα κανέναν από εμάς να έχει κάποιο πρόβλημα. Τα παιδιά από την αρχή ήταν πολύ άνετα και πολύ θετικά. Και όποιος έρχεται εδώ εισπράττει αυτό το θετικό κλίμα. Αυτή τη χαρά. Έρχονται εδώ και ξεχνάνε το πρόβλημα . Ασχολούνται με άλλα πράγματα δημιουργικά. Ένα συγκινητικό παράδειγμα είναι αυτό ενός ασθενή που αγαπούσε την μουσική. Πριν αρρωστήσει έπαιζε μουσική. Όταν έμαθε ότι εδώ έχουμε μια κοπέλα που ήξερε μουσική ερχόταν και έπαιζε μαζί της και ήταν πανευτυχής. Έλεγε δε, ότι «τώρα πια δεν λέω στον εαυτό μου ότι πάω να κάνω θεραπεία , λέω ότι πάω να παίξω μουσική».

Στα επόμενα σχέδια σας, είναι η δημιουργία τέτοιων αιθουσών και σε άλλα νοσοκομεία;

Ναι, αυτό είναι το σχέδιο μας. Θέλουμε να δημιουργήσουμε τέτοιες αίθουσες σε κάθε ογκολογικό νοσοκομείο. Εδώ με το προσωπικό του νοσοκομείου έχουμε άριστες σχέσεις. Είναι όλοι φίλοι μας και μας βοηθάνε όσο μπορούν παρά τις δυσκολίες της δουλειάς τους. Ενθαρρύνουν τους ασθενείς να έρθουν εδώ να δουν τι κάνουμε. Είναι πολύ βασικό το προσωπικό του νοσοκομείου, (γιατροί, νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κ.τ.λ), να ενθαρρύνουν τους ασθενείς να μάθουν τι κάνουμε και να συμμετέχουν στις δραστηριότητες. Όσοι έρχονται εδώ, περνάνε πάρα πολύ καλά. Οι ασθενείς ψυχαγωγούνται και κάνουν δημιουργικά πράγματα. Οι συνοδοί ενημερώνονται για θέματα ιατρικά και για θέματα που τους ενδιαφέρουν. Οι ασθενείς μας γράφουν πολύ ενθαρρυντικά και συγκινητικά πράγματα στα σημειώματα τους. (Διαβάσαμε κάποια από αυτά και πράγματι, ήταν γεμάτα θετικά μηνύματα ασθενών που έλεγαν πόσο καλά περνάνε στην αίθουσα και πόσο τους βοηθά η ομάδα).

Διαβάστε τι μας είπαν τα μέλη της ομάδας του pamemmazi για το πώς και το γιατί βρέθηκαν εκεί:

Γιώργος Αποστολάτος

Είμαι στο pamemmazi από την αρχή. Είμαι φίλος της Έμμας και είμαι από τα ιδρυτικά μέλη. Αρχίσαμε στην αρχή να ρωτάμε , να δούμε πως μπορούμε να το φτιάξουμε αυτό και στη συνέχεια μαζί με την μητέρα της, την αδερφή της την Αναστασία, και τη θεία της , το χτίσαμε.

Μαρίνα Αναγνωστάκη

Ήταν αυτονόητο για μένα να ενταχθώ στο pamemmazi. Ανέλαβα το κομμάτι των παρουσιάσεων σε σχολεία. Ενημερώνουμε τους μαθητές γι’ αυτό που κάνουμε και έτσι το pamemmazi, κερδίζει νέους φίλους. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί να κάνει κάποιος. Να μοιράσει κάποια φυλλάδια, να προσεγγίσει κάποιον ασθενή, για να τον ενημερώσει. Η ανταπόκριση στα σχολεία είναι πολύ θετική. Τα παιδιά έχουν πολύ ενθουσιασμό και πολλές ιδέες και θέλουν να βοηθήσουν. Έρχονται εδώ και παρόλο που είναι νοσοκομείο , συναντάνε και φέρνουν χαρά. Και αυτό ήταν εξ’ αρχής το ζητούμενο. Στόχος μας είναι να μην είναι ταμπού η ασθένεια και ήδη το έχουμε πετύχει αυτό, μεταδίδοντας ενημέρωση και χαρά.

Η βιβλιοθήκη που έφτιαξε η ομάδα του ΠάμεΜμαζί στο ογκολογικό νοσοκομείο Κηφισιάς

Ευγενία Ελευθεριάδου

Έγινα εθελόντρια στο pamemmazi, από τότε που με ενημέρωσε για τις δράσεις ο Γιώργος. Δεν γνώριζα την Εμμανουέλλα ούτε την οικογένεια της. Ξεκινήσαμε στην αρχή να μοιράζουμε φυλλάδια για τις δράσεις του pamemazi, και σιγά-σιγά ξεκίνησαν από τον Οκτώβρη τα προγράμματα στην αίθουσα.

Αυτό που έχω αποκομίσει μέχρι σήμερα, είναι ότι ο κόσμος είναι πολύ θετικός. Και οι ασθενείς βοηθιούνται πραγματικά. Είναι κάποιοι που είναι αμέσως θετικοί στο να κατέβουν να δουν τι γίνεται. Άλλοι είναι πιο διστακτικοί. Σε αυτή την περίπτωση είναι μια ενδιαφέρουσα πρόκληση για μένα, να τους μεταφέρω το κλίμα και να τους πείσω να έρθουν. Και πραγματικά όταν έρχονται διαπιστώνουν ότι γίνεται κάτι ωραίο και συνεχίζουν και μάλιστα με ευχαριστούν που τους έπεισα.

Αφροδίτη Πασκανόλε

Εγώ είμαι μαμά φίλης της Έμμας. Γνώριζα την ιστορία της Έμμας από την αρχή και στη συνέχεια με συγκίνησε όλη αυτή η προσπάθεια που γίνεται εδώ και αποφάσισα να συμμετέχω. Δεν έχω κάποια συγκεκριμένη αρμοδιότητα, βοηθάω όπου χρειάζεται κάθε φορά.

Photo Credits: Αναστασία Βερνίκου – Pamemmazi Facebook Page