Στη θέση του Προέδρου του Συμβουλίου του CERN που εδρεύει…
Topwoman η Δέσποινα Αχλαδιώτη – Η “Κυρά της Ρω” που κάθε μέρα ύψωνε την ελληνική σημαία επι 40 χρόνια – Συνώνυμο της ανδρείας, της αφοσίωσης & της αντοχής
Πριν από 42 χρόνια, στις 13 Μαΐου 1982, η Δέσποινα Αχλαδιώτη, περισσότερο γνωστή ως η Κυρά της Ρω, κηδεύτηκε με τιμές εθνικής ηρωίδας στο Καστελόριζο.
Η ζωή της στο άγονο νησάκι της Ρω, κοντά στο Καστελόριζο και απέναντι από τα τουρκικά παράλια, ήταν συνώνυμο της ανδρείας, της αφοσίωσης και της αντοχής.
Επί 40 χρόνια, με απαράμιλλη συνέπεια και θάρρος, ύψωνε κάθε πρωί την ελληνική σημαία, επιβεβαιώνοντας την εθνικότητα του τόπου της και στέλνοντας ένα ισχυρό μήνυμα στα διερχόμενα πλοία και σε όλον τον κόσμο.
Η Δέσποινα Αχλαδιώτη, γεννημένη το 1890, έγινε ένα ζωντανό σύμβολο της ελληνικής ταυτότητας σε μια εποχή που η περιοχή βρισκόταν υπό συνεχή γεωπολιτική ένταση.
Με την ελληνική σημαία σαν φάρο στη ζωή της, η Κυρά της Ρω αντιμετώπισε αμέτρητες δυσκολίες με αξιοπρέπεια και περηφάνια.
Η εκδήλωση της κηδείας της μετατράπηκε σε μια εθνική εκδήλωση, υπογραμμίζοντας το βάρος της κληρονομιάς της στο ελληνικό έθνος και αφήνοντας ένα ανεξίτηλο αποτύπωμα στην ιστορία της Ελλάδας.
Βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών (1975), το Πολεμικό Ναυτικό, τη Βουλή των Ελλήνων, το Δήμο Ρόδου, την Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος και άλλους φορείς.
Το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας έστειλε ναυτικό άγημα και αντιπροσωπεία του ΓΕΝ στο Καστελόριζο όπου, στις 23 Νοεμβρίου 1975, της απένειμε το μετάλλιο για την πολεμική περίοδο 1941-1944 για τις «προσφερθείσες εθνικές υπηρεσίες της», όπως ανέφερε η απόφαση του Υπουργού Άμυνας.
Απεβίωσε σε ηλικία 92 ετών, σε νοσοκομείο της Ρόδου, στις 13 Μαΐου του 1982.
Η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη στο Καστελλόριζο, παρουσία του τότε υφυπουργού Άμυνας Αντώνη Δροσογιάννη, και η σορός της μεταφέρθηκε στην Ρω και ετάφη κάτω από τον ιστό όπου ύψωνε τη σημαία.
Η ιστορία της “Κυράς της Ρω”
Η Δέσποινα ερωτεύτηκε τον βοσκό του πατέρα της τον Κώστα Αχλαδιώτη. Για τα δεδομένα της εποχής αυτό ήταν κάτι το ανεπίτρεπτο, οπότε μόλις μαθεύτηκε η σχέση τους ο πατέρας της την αποκλήρωσε. Το 1927, εγκαταστάθηκαν στη Ρω μόνιμα ο Κώστας και η Δέσποινα Αχλαδιώτου για να ασχοληθούν με την κτηνοτροφία, εντελώς μόνοι τους μέχρι το 1940. Τη χρονιά εκείνη όμως αρρώστησε βαριά ο Κώστας Αχλαδιώτης.
Η φωτιά που άναψε η γυναίκα του για να ειδοποιήσει με σινιάλα καπνού τους κατοίκους του Καστελλόριζου και τους παραπλέοντες ψαράδες δεν έγινε εγκαίρως αντιληπτή. Ο σύζυγός της άφησε την τελευταία του πνοή μέσα σε μια ψαρόβαρκα που τον είχε παραλάβει καθυστερημένα για να τον μεταφέρει στο γιατρό του Καστελόριζου.
Η κυρά της Ρω φρόντισε μόνη της για την ταφή του συντρόφου της. Έπειτα, γύρισε πάλι στη Ρω, αυτή τη φορά με τη γριά μητέρα της, όπου πέρασε τα χρόνια της κατοχής. Εκεί θα προσέφερε υπηρεσίες σε στρατιώτες του Ιερού Λόχου.
Με «δυνατή φωνή και γοργή περπατησιά», όπως την περιγράφει ο βιογράφος της Κυριάκος Χονδρός, δεν εγκατέλειψε ποτέ το νησί, ακόμα κι όταν το Καστελόριζο, που βομβαρδίστηκε από τους Άγγλους στη συνθηκολόγηση της Ιταλίας, το 1943, ερήμωσε σχεδόν από τους κατοίκους του, εκ των οποίων οι περισσότεροι εξαναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της προσφυγιάς.
Στις 13 Σεπτεμβρίου 1943, για πρώτη φορά Ελληνικό αντιτορπιλικό, το «Παύλος Κουντουριώτης», κατέπλευσε στο Καστελόριζο, όπου βομβαρδίστηκε μέχρι τις 19 Νοεμβρίου 1943 από Γερμανικά στούκας. Οι κάτοικοι αναγκάστηκαν πάλι να φύγουν με συμμαχικά πλοία είτε προς Κύπρο είτε προς τις μικρασιατικές ακτές. Ωστόσο, η Κυρά της Ρω παρέμεινε στο νησί να υψώνει κάθε πρωί την Ελληνική σημαία, προσφέροντας τη βοήθεια της σε Ιερολοχίτες που βρήκαν καταφύγιο εκεί. Με τη λήξη του πολέμου, ορισμένοι κάτοικοι επέστρεψαν στο Καστελόριζο κατά ομάδες.
Μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τα Δωδεκάνησα και μαζί μ’ αυτά και το Καστελόριζο και όλες οι παρακείμενες νησίδες και βραχονησίδες, σύμφωνα με τη Συνθήκη των Παρισίων της 10ης Φεβρουαρίου 1947, περιήλθαν στην Ελλάδα. Η μοίρα της Ρω ήταν λοιπόν αναπόσπαστα συνδεδεμένη μ’ αυτήν του Καστελόριζου.
Οι περιπέτειες για την Κυρά της Ρω δεν τελείωσαν με την απελευθέρωση. Τον Αύγουστο του 1975, ο Τούρκος δημοσιογράφος Ομάρ Κασάρ και δύο ακόμα άτομα, παρακολουθώντας τη Ρω και εκμεταλλευόμενοι την ολιγοήμερη απουσία της Δέσποινας Αχλαδιώτου για λόγους υγείας, αποβιβάστηκαν εκεί και τοποθέτησαν πάνω σ’ ένα κοντάρι 4 μέτρων τη σημαία τους.
Η Κυρά της Ρω την κατέβασε αμέσως, όταν γύρισε. Στη 1 Σεπτεμβρίου 1975, κατέπλευσε στο Καστελόριζο το ανθυποβρυχιακό σκάφος «Γ. Πεζόπουλος» με κυβερνήτη τον Πλωτάρχη Ι. Παπασιλέκα για συμπαράσταση στην κυρά της Ρω.