Αποκλ. «Για θύμισέ μου» η ταινία-σενάριο μιας 24χρονης για το Αλτσχάιμερ – Παίζουν εθελοντικά: Ρουγγέρη, Ζουγανέλης, Χρανιώτης

Σταματάς ποτέ να ελπίζεις; Σταματάς ποτέ να προσπαθείς όταν αρχίζεις να ξεχνάς; Αυτό το άκρως ευαίσθητο θέμα του Αλτσχάιμερ, μίας νόσου που χαρακτηρίζεται ως η επιδημία του 21^ου αιώνα, θίγει η ταινία με τον πολύ εύστοχο τίτλο «Για θύμισέ μου».

Η 24χρονη σεναριογράφος και σκηνοθέτης Μαρία Σβολιαντοπούλου θέλησε να αποτυπώσει κάθε στιγμή και κάθε πτυχή της διαβίωσης με αυτό το πρόβλημα όχι μόνο για τον ίδιο τον ασθενή, αλλά κυρίως για τους «αφανείς ήρωες», τους φροντιστές ατόμων που νοσούν από Αλτσχάιμερ και τον αντίκτυπο στη δική τους ζωή. Την σκηνοθεσία υπογράφει μαζί της ο Αντώνης Ρενιέρης.

Πρόκειται για μία 100% εθελοντική δουλειά για την οποία επιστρατεύτηκαν πάνω από 70 εθελοντές επαγγελματίες και μη από όλους του σχετικούς κλάδους, ενώ τα γυρίσματα της ταινίας, που έχουν ολοκληρωθεί, έγιναν στο Ηράκλειο της Κρήτης.

Ηχηρά ονόματα του χώρου της υποκριτικής συμμετείχαν με μεγάλη τους χαρά σε αυτή την ταινία που στόχο έχει να ευαισθητοποιήσει τους φίλους του σινεμά για την αναγνώριση και την αποδοχή της νόσου. Βαθύτερη στόχευση όμως είναι να δώσει δύναμη στους φροντιστές ανθρώπων που νοσούν, ανεξαρτήτου παθήσεως.

Κάρμεν Ρουγγέρη, Κώστας Αποστολάκης, Γιάννης Ζουγανέλης, Γιώργος Χρανιώτης και Τάνια Ρόκκα, είναι μερικοί μόνο από τους ηθοποιούς που θα απολαύσουμε στην ταινία αυτή.

Η Μαρία Σβολιαντοπούλου μιλά αποκλειστικά στο MadeinGreece.news για το νέο της δημιούργημα που θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε στους κινηματογράφους τον Οκτώβριο του 2019. Αξίζει δε να αναφέρουμε ότι τα έσοδα από τις προβολές θα διατεθούν σε οργανισμούς για το Αλτσχαιμερ αλλά και σε άλλους Μη Κερδοσκοπικούς Οργανισμούς.

Τα βασικότερα σημεία της συνέντευξης:

Η ιδέα γεννήθηκε περίπου πριν 2 χρόνια με σκοπό και απώτερο στόχο να καταφέρει να αποτυπώσει με όσο το δυνατόν ανώδυνο τρόπο συμπτώματα και καταστάσεις που ζουν οι φροντιστές κυρίως και κατ’ επέκταση τα άτομα που νοσούν
Στην Ελλάδα υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός από φροντιστές που κάθε μέρα υποκύπτουν και παρουσιάζουν ένα ευρύ φάσμα βαριάς συμπτωματολογίας
παρουσιάζονται πραγματικές καταστάσεις που μπορεί να βιώνει ένας φροντιστής και προσπαθούμε να δείξουμε ότι δεν είναι μόνος και ότι υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που δίνει καθημερινά τον ίδιο αγώνα
Ανέκαθεν πίστευα ότι η τέχνη μπορεί να βοηθήσει τον κόσμο να αναγνωρίσει πράγματα, να κατανοήσει αξίες και να προβληματιστεί, να αναθεωρήσει απόψεις χωρίς το σύμπτωμα του φόβου
Μέχρι στιγμής μας έχουν κάνει τη μεγάλη τιμή, έχουν μεταβεί στην Κρήτη και έχουν ολοκληρώσει τα γυρίσματα τους η Κάρμεν Ρουγγέρη, ο Κώστας Αποστολάκης, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Γιώργος Χρανιώτης και η Τάνια Ρόκκα
Η ομάδα μας αυτή τη στιγμή αριθμεί πάνω από 70 εθελοντές, επαγγελματίες και μη
Στόχος μας είναι να ξεκινήσει η προβολή της ταινίας, αρχικά από το Ηράκλειο και την Κρήτη στις 30 Οκτωβρίου 2019, καθώς και σε επιλεγμένες αίθουσες σε όλης την Ελλάδα

Πως γεννήθηκε η ιδέα για τη δημιουργία μίας ταινίας που θίγειτην φοβερότερη ασθένεια της εποχης,το Αλτσχάιμερ;

Η ιδέα γεννήθηκε περίπου πριν 2 χρόνια με σκοπό και απώτερο στόχο να καταφέρει να αποτυπώσει με όσο το δυνατόν ανώδυνο τρόπο συμπτώματα και καταστάσεις που ζουν οι φροντιστές κυρίως και κατ’ επέκταση τα άτομα που νοσούν. Κύριος στόχος μου ήταν μια συναισθηματική απελευθέρωση των όσων είχα βιώσει εγώ η ίδια, χωρίς κάποιο απώτερο σκοπό. Είχα ήδη δημιουργήσει μια ερασιτεχνική ταινία μικρού μήκους με θέμα τις ψυχικές ασθένειες (υπάρχει στο YouTube με τίτλο «Οι μάσκες που βραδιάζουν το πρωί») και έχοντας μια όμορφη εικόνα από την τότε εμπειρία μου, πήρα την απόφαση να πάω ένα βήμα παρακάτω και να δώσω «ζωή» στο σενάριο που είχα γράψει, με άλλα δεδομένα αυτή τη φορά.

Στην Ελλάδα υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός από φροντιστές που κάθε μέρα υποκύπτουν και παρουσιάζουν ένα ευρύ φάσμα βαριάς συμπτωματολογίας, όπως κατάθλιψη και λοιπές αγχώδεις διαταραχές, διότι δεν εκφράζονται, δεν ανοίγονται, δε δίνουν προσωπικό χρόνο στον εαυτό τους, γεμίζοντας τον εαυτό τους με ενοχές και απογοήτευση. Σκοπός της ταινίας είναι να αναγνωρίσουμε τη δύναμη και την καθημερινή προσπάθεια που καταβάλλουν οι φροντιστές των ατόμων που νοσούν.

Περιγράψτε μας με λίγα λόγια την υπόθεση, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζετε το ζήτημα του Αλτσχάιμερ;

Όλα ξεκινούν όταν ένα «group therapy» φροντιστών ατόμων με Αλτσχάιμερ συναντιέται με σκοπό να μιλήσει για τους φόβους, τις ενοχές, τις άσχημες και καλές στιγμές που έζησε. Μέσα στην ομάδα αυτή βρίσκεται η Ελένη. Πρόκειται για μία νέα φροντιστή, που δεν μπορεί να δεχτεί πως η μητέρα της δεν θα την θυμάται. Στιγμές έντονης αγωνίας και πόνου διαδραματίζονται και πρωταγωνιστούν στη ζωή της. Όχι όμως για πολύ. Γιατί κάποια στιγμή φτάνει η ώρα της αποδοχής.

Ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζεται το τόσο σοβαρό αυτό θέμα, όπως ανέφερα και παραπάνω, γίνεται με όσο το δυνατόν πιο ανώδυνο τρόπο. Παρ’ όλα αυτά παρουσιάζονται πραγματικές καταστάσεις που μπορεί να βιώνει ένας φροντιστής και προσπαθούμε να δείξουμε ότι δεν είναι μόνος και ότι υπάρχει πολύς κόσμος εκεί έξω που δίνει καθημερινά τον ίδιο αγώνα.

Είναι η πρώτη φορά που γίνεται προσπάθεια ενημέρωσης του κοινού σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα μέσω του σινεμά. Τι επιδιώκετε με αυτή την ταινία και τι απήχηση αναμένετε να έχει αυτή η προσπάθεια;

Είναι η πρώτη προσπάθεια που γίνεται στην Ελλάδα μέσω του κινηματογράφου. Η βασική μας επιδίωξη είναι η ευαισθητοποίηση του κοινού για την αναγνώριση και αποδοχή της νόσου και κυρίως να δώσουμε δύναμη στους φροντιστές ανθρώπων που νοσούν, ανεξαρτήτως παθήσεως. Από τα πρώτα στάδια της ταινίας, η απήχηση του κοινού ήταν ανέλπιστα έντονη, κυρίως στην Κρήτη, όπου και έχουν γίνει όλα τα γυρίσματα, και ευελπιστούμε σιγά σιγά και στην υπόλοιπη Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό. Έχουν γίνει και οι πρώτες συζητήσεις για φεστιβάλ της Ρωσίας, όπου παίρνουν μέρος και ταινίες με ιδιαίτερη θεματολογία.

Μπορεί η τέχνη να αποτελέσει δίαυλο επικοινωνίας σε σοβαρά κοινωνικά θέματα;

Ανέκαθεν πίστευα ότι η τέχνη μπορεί να βοηθήσει τον κόσμο να αναγνωρίσει πράγματα, να κατανοήσει αξίες και να προβληματιστεί, να αναθεωρήσει απόψεις χωρίς το σύμπτωμα του φόβου. Με τη χρήση της εικόνας, στην προκείμενη περίπτωση τον κινηματογράφο, μπορείς να επικοινωνήσεις και να μεταδόσεις πληροφορίες πιο άμεσα και ενδεχομένως πιο αποτελεσματικά, για πολλά και σημαντικά θέματα, από ότι για παράδειγμα ο επιστημονικός λόγος σε μια ημερίδα. Πολλές φορές η τέχνη μπορεί να λειτουργήσει για τους ανθρώπους και σαν μέσο θεραπείας που δύσκολα θα βρεις αλλού.

Έχετε κατορθώσει να κινητοποιήσετε και αρκετά γνωστά και ηχηρά ονόματα του κόσμου της υποκριτικής. Ποια είναι αυτά και πώς έγινε αυτή η προσέγγιση μαζί τους;

Μέχρι στιγμής μας έχουν κάνει τη μεγάλη τιμή, έχουν μεταβεί στην Κρήτη και έχουν ολοκληρώσει τα γυρίσματα τους η Κάρμεν Ρουγγέρη, ο Κώστας Αποστολάκης, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Γιώργος Χρανιώτης και η Τάνια Ρόκκα. Τους ευχαριστούμε πάρα πολύ που ανταποκρίθηκαν αμέσως και στις κατ’ ιδίαν συναντήσεις μας, αλλά και σε απλές τηλεφωνικές επικοινωνίες, χωρίς να γνωριζόμαστε προσωπικά. Αποδέχτηκαν την πρόσκλησή μας, λόγω του εθελοντικού χαρακτήρα της ταινίας και της προσπάθειάς μας, κάτι που χαρακτηρίζει γενικά όλους τους καλλιτέχνες καθώς και της ιδιαιτερότητας του θέματος και του σεναρίου.

Από ποιους αποτελείται η ομάδα υλοποίησης αυτής της ταινίας;

Η ομάδα μας αυτή τη στιγμή αριθμεί πάνω από 70 εθελοντές, επαγγελματίες και μη. Είναι πολύ σημαντικό για μένα το πως αυτοί οι άνθρωποι πίστεψαν σε μένα και στην ταινία, και ξόδεψαν και ξοδεύουν ανιδιοτελώς το χρόνο τους, δίνοντας τον καλύτερό τους εαυτό.

Οι συντελεστές της ταινίας, ο βασικός κορμός της ταινίας είναι:

Σενάριο: Μαρία Σβολιαντοπούλου

Σκηνοθεσία: Αντώνης Ρενιέρης / Σβολιαντοπούλου Μαρία

Ηχοληψία: Μάνος Συγλέτος

Κάμερα: Μανος Λιανδρακης

Make up Artist : Κατερίνα Πάνου

Hair stylist: Έλσα Τσαουσάκη

Styling: Βέρα Μαθιουδάκη

Φωτογράφοι: Παύλος Βερίγος, Στέλλα Βαρδάκη

Graphics design: Άρης Βεισάκης

Διεύθυνση Φωτογραφίας: Αντώνης Ρενιέρης
Διεύθυνση Επικοινωνίας: Χρήστος Αδαμάκης

Πρωταγωνιστούν: Ανδριανή Αγγελιδάκη, Αμαλία Ζαργιανάκη

Το τραγούδι των τίτλων έχουν επιμεληθεί η Δέσποινα Σπαντιδάκη σε μουσική και τραγούδι της Βούλας Στρατάκη. Το soundtrack ερμηνεύουν οι Bouche Fermee σε σύνθεση της Μαρίας Γούβαλη.

Πότε να αναμένουμε την προβολή της;

Στόχος μας είναι να ξεκινήσει η προβολή της ταινίας, αρχικά από το Ηράκλειο και την Κρήτη στις 30 Οκτωβρίου 2019, καθώς και σε επιλεγμένες αίθουσες σε όλης την Ελλάδα.

Αξίζει να αναφερθεί ότι όλα τα έσοδα από την προβολή της ταινίας έχει προγραμματιστεί να διατεθούν σε οργανισμούς για το Αλτσχαιμερ αλλά και σε άλλους Μη Κερδοσκοπικούς Οργανισμούς. Η όλη προσπάθεια ήδη τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου Ηρακλείου, της Περιφέρειας Κρήτης, της Ελληνικής Αστυνομίας και του Πανελλήνιου Οργανισμού Νόσου Αλτσχάιμερ ενώ σταδιακά προστίθενται κι άλλοι φορείς στην υποστηρικτική ομάδα του «Για θύμισε μου».

WHO IS WHO

Η Μαρία Σβολιαντοπούλου είναι 24 ετών, γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης και έχει καταγωγή από τα Γρεβενά. Σπούδασε Ψυχολογία στο Πανεπιστήμιο του Staffordshire και έχει εξειδικευτεί στον τομέα της ψυχικής υγείας, ενώ ολοκληρώνει το master της πάνω στη Συμβουλευτική Ψυχολογία με δεξιότητες γνωσιακής συμπεριφορικής ψυχοθεραπείας. Μιλάει 2 ξένες γλώσσες, Αγγλικά και Γερμανικά.

Παράλληλα με τα γυρίσματα της ταινίας, έχει προχωρήσει στη συγγραφή του πρώτου παιδικού βιβλίου για το Αλτσχάιμερ με τίτλο «Το χρυσόψαρο του κυρίου Αλτχάιμερ», το οποίο θα κυκλοφορήσει σύντομα.

Το 2012 τιμήθηκε με το βραβείο Ψυχολογίας για τη θεωρητική και την ερευνητική της πορεία καθώς και την ερευνητική της διατριβή με θέμα «Ψυχική ασθένεια και κοινωνικός αποκλεισμός».

Το 2015 μας παρουσίασε την πρώτη της ερασιτεχνική ταινία με τίτλο ‘’Οι μάσκες που βραδιάζουν το πρωί’’, η οποία αφορά την ψυχική νόσο και το στιγματισμό της. Στόχος της μέσα από αυτή την προσπάθεια ήταν να δώσει δύναμη αλλά και να επιβραβεύσει όσους πάσχουν ή έπασχαν από κάποιο είδος ψυχικής ασθένειας καθώς και να απενεργοποιήσει τον όρο της.

Προχωρώντας το αρχικό πλάνο και δημιουργία μιας τριλογίας για την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση του κοινού, δημιουργεί τη δεύτερη κατά σειρά ταινία με τίτλο «Για Θύμισε μου’’. Η νέα ταινία αφορά στη νόσο του Αλτσχάιμερ, αλλά βασίζεται κυρίως στους περιθάλποντες των ατόμων και το πως βιώνουν την επίπονη αυτή διαδικασία και οι ίδιοι μαζί με τους νοσούντες. Η ιδέα προήλθε μέσα από προσωπικό της βίωμα και μέσα από αυτό θέλει να παρουσιάσει και συγχρόνως να επιβραβεύσει τον αγώνα των φροντιστών. Μέσα από τον ρόλο του παραγωγού, σεναριογράφου και σκηνοθέτη η Μαρία Σβολιαντοπούλου κάνει ακόμα μια προσπάθεια να ενημερώσει το κοινό και να τους προτρέψει να οικειοποιηθούν και να εξοικειωθούν με τη νόσο.